به روی شاخه بلبل می سراید دل از گلهای زیبا می رباید
گهی در پای گل می نالد از دل گهی در آسمان پر می گشاید
چو می خواند سرود شادمانی غم از سیمای گلشن می زداید
گلستان را به آواز خوش خویش سحر بزم نكیسا می نماید
به یاران گفتم این خنیاگر باغ چرا مستانه نغمه می سراید؟
بگفتا عارفی این مرغ شیدا بدین گرمی خدا را می ستاید
نظرات شما عزیزان: